Çoğunlukla; his sayımın ortalaması babında çoğunlukla, ben bu bayramı biraz hüzünbaz geçiriyorum. İnsanın kendi egosuna rağmen bir de başkalarının egosunu kendi gündemine taşıyıp "neler oluyor, neden devamlı nefret ediyoruz" noktasında olması, maalesef ego ego baydırıcı bir olaydır. Kafiyesinden değil, en ciddisinden egoya hizmet legolarla inşayı tamamlamaya çalıştığımız insan davranışlarının en populer olanıdır.
Az önce kahvaltı yaptım. Zeytinle domatesin ağzımda yarattığı dekordan zevk alırken, bunları düşünüyordum. Birazdan temizliğe başlıycam. O sırada da düşüncelerime devam edicem. Maalesef içimdeki reel dünyanın izdüşümü bana bir sürü monolog yaptırıcak: "Orda keşke öyle demeseydim de şöyle çıkış yapsaydım da, kalkarkene şu bakışı atıp ordan oraya şey etseydim de, madem o bana bunu dedi ben de ona bübü deseydim de, neden o bana şöyle yaparken ben ona böyle yapmadıydım da"
İnsanlarla aramda kahveler, sohbetler, hatıralar olacağına sorunlar olduğu zaman biraz uzak durup bakıyorum. Ben mal mıyım neden böyle oluyor diyorum çünkü genelde bir sorun olduğunda önce kendini döven bir insanım. Hani görürüz ya, "valla kendi bilir güzelim, benim bi kaybım yok, düşünsün hatasını" diyen insanlar vardır, ben bu insanları dinlerken cinsiyet değiştirme ameliyatı yapmış birini dinler gibi şaşkınlıkla dinliyorum. Çünkü hiç bi zaman benle sorun yaşayan birinin, kendi kaybı olcağına inanmadım. Heralde büyük bi hata yaptım ki bu kişiyi böyle üzdüm, diyen tip oldum. Çoğu zaman o kişinin sert ve sevimsiz egosuna hizmet ettiğimi farketsem de bunları kendi çılgın düşüncelerim olarak nitelendirdim.
En basitinden, bazen nezaketim, ökkeşlik gibi görünmüş olacak ki bana rahatça "yarın görüşürüyoruz, başka planın olmasın" diyen arkadaşlar çok oldu. Ben de gayet ökkeş olmalıyım ki "ne desem de kendini ekiliyomuş gibi hissettirmeden yarın gelemiceğimi söylesem" durumlarında çok kaldım.
Neyse bunlar sorun değil bile.
Resmen acı çektiğimi söyleyebilirim şuanda. Bu acı çekmeler insanda gözyaşı yapıyor çok tuhaf.
Egosu yüksek birini kalabalık içinde tanıyamıyorum. İlla ağzıma sıçması gerekiyor ki anliyim.
Şu aşırı küsen, alınan, kıskançlık yapan ve rezil bir şekilde sana ayar vermeye çalışan insanlar var ya.
O insanlardan çok var hayatımda.
Bir dönem benle yapışık ikiz gibi takılıyorlar, bana şiirler yazacak kadar beni seviyorlar, sonra onlardan bağımsız biri olduğuma dair bir belirti gösterdiğimde bana saldırıyorlar. Ben de bu koltukta oturup sezercik filmlerindeki mimiklerle ağlamamaya çalışıyorum.
Bir arkadaşımın veya annem gibi gördüğüm birinin, kardeş yerine koyduğum insanın arkamdan saydırdığı lafları öğrenince niye normal insan gibi
"hadi len ordan kimmiş o" diyemiyorum?
Böyle diyaloglara karşı geliştirebileceğim bir üslubum yok. Döt gibi kalıyorum.
Anlıyorum ki bir yerde egosuna bi ihmal yapmışız hanfendinin, o da naçizane kuluna bu sefer tölerans göstermemiş.
Eskiden "seni anlamaya çalışıyorum, bunun adına empati diyorum" vardı
şimdi
"Çıkarlarını anlamaya çalışıyorum, bunun adına ego diyorum" var.
Nerdeymiş o eski bayramlar. Ben bayramda bana küsmemiş insanı parmakla anca sayarken.
